(Nederlandse vertaling vind je onderaan de pagina)
Re-reading a previous post from my journal, I noticed my feelings about how I view myself as an artist have changed – again. Life is a process…
In the past, I occasionally exhibited at a group show. But I did not make a big deal of it, I did not invite my friends. I did not spend much time at the exhibition talking with visitors, I didn’t feel showing my art was that important, nor did I think my work was good enough. I was more interested in being in community with other like-minded people than being an artist in my own right. On the bright side, you might say that I focused my attention on my responsibilities as the director of an art school instead.
Looking at it from another angle, however, you might also see it as fear. That I was also letting my insecurities and my inner critique shape my actions. And that this fear stopped me from developing myself and my work. In the past year, I realized I would never feel good about my art unless I was regularly making, practicing and stand for what I create. I needed to take myself and my artwork seriously.
What caused this change in me?
It was not one thing or event. It was more like a series of prods (or nudges) over time. One came from a student who said, “Ginni, I don’t think I have ever seen your artwork.” True. I expect my students to show theirs, every month. But I stored the work that I made in boxes and drawers and rolled up in sacks. I don’t accept excuses from my students – they have to show every month what they created. So why was I accepting my own excuses? But the real kick in the butt came after I decided to participate in the Masterjaar program at DIY Textile School, taught by Marjolein van der Stoep and Erna van Sambeek.
During our classes we discussed things like: What is textile art? What is the difference between an artist, a designer, a craftsperson? And what am I? Who gets to decide what I am? How do I want to describe myself?
“What is an artist?” is as difficult a question as “What is art?” and “Who decides?”. I realized, whatever anybody else does or decides, it is crucial that I decide about me. So, I did. … I decided to face my fears and start creating more art. To claim my space. To develop myself, and to put my artwork out into the world.
Sharing my art
I set a one-year goal to make more art and to share it. Not only at exhibitions but on the World Wide Web, as well. I made a commitment to myself. I set time aside in my agenda to create. In so doing, I found more joy in my life, a sense of accomplishment, and a desire to make more.
I had pictures taken of my previous and latest work (thank you Hannah van Herk) and I had my website built (Thank you Tinman). I am sharing my work. I am facing my fears and I am asking for and getting feedback. It is often constructive and mostly positive.
Now, just to be clear on this: it didn’t come about without frustrations, without periods of not making due to other responsibilities. But I am proud to say, I did keep my commitment and it has made me a happier, more creative person and – dare I say it? Yes! – artist.
Now I cannot possibly be the only one here. So how about you? Do you recognize your inner critique? What fears are you not facing? What steps do you take? Í would love to hear about your journey and how you take action!
Nederlandse vertaling
Angst onder ogen zien
Vanochtend herlas ik een van mijn oude blogposts en ik realiseerde me dat ik anders ben gaan denken over mezelf als kunstenaar – alweer. Het leven is een proces…
Vroeger deed ik wel eens mee aan een groepstentoonstelling. Maar dat was voor mij niet zo belangrijk. Ik nodigde geen vrienden uit en ik bracht niet veel tijd door op de tentoonstelling om met bezoekers over mijn werk te praten. Ik had niet het idee dat mijn werk belangrijk was en ik vond het ook nooit goed genoeg. Positief bekeken zou je kunnen zeggen dat ik liever deel uitmaakte van een gemeenschap van gelijkgestemde mensen dan dat ik mijzelf ook als kunstenaar zag. Ik had mijn verantwoordelijkheid als directeur van een textielkunstschool.
Vanuit een andere invalshoek zou je het echter ook kunnen zien als angst. Dat ik mijn doen en laten liet bepalen door mijn onzekerheid en mijn innerlijke criticus. En dat die angst mij weerhield om mijzelf en mijn werk verder te ontwikkelen. Vorig jaar realiseerde me ik dat ik mij nooit goed zou voelen over mijn kunst tenzij ik het zou gaan maken, beoefenen en staan voor wat ik heb gecreëerd. Ik moest mijzelf en mijn werk serieus nemen.
Waardoor ben ik er anders over gaan denken?
Het er is niet één reden. Het was meer een serie speldenprikken in de loop van de tijd. Eén kwam van een student die zei: “Ginni, ik geloof niet dat ik ooit iets van jouw werk heb gezien.” Dat was waar. Ik verwacht van mijn studenten dat ze elke maand hun werk laten zien maar zelf borg ik mijn werk op in dozen en laden en opgerold in zakken. Ik accepteer geen excuses van mijn studenten – zij moeten elke maand laten zien wat ze hebben gemaakt. Dus waarom accepteerde ik mijn eigen excuses om het niet te doen? Maar de echte schop onder mijn kont kwam nadat ik besloten had om deel te nemen aan het Masterjaar programma van DIY Textile School, gegeven door Marjolein van der Stoep en Erna van Sambeek.
In de klas praatten we over dingen als: “Wat is textielkunst? Wat is het verschil tussen een kunstenaar, een ontwerper, een ambachtsmens? En wat ben ik? Wie beslist wat ik ben? Hoe wil ik mijzelf omschrijven?”
“Wat is een kunstenaar?” is net zo’n moeilijke vraag als “Wat is kunst?” en “Wie bepaalt dat?” Ik realiseerde me dat, wat anderen ook zeggen of vinden, cruciaal is wat ik besluit over mijzelf.
Mijn kunst maken en delen
Ik stelde mijzelf een jaardoel: meer kunst maken en delen. Niet alleen op tentoonstellingen, maar ook op het World Wide Web. Ik deed een belofte aan mijzelf en ik maakte tijd in mijn agenda om te creëren. Terugkijkend op het afgelopen jaar kan ik zeggen: hierdoor heb ik meer vreugde in mijn leven en een gevoel van vervulling gekregen – en het verlangen om méér te creëren.
Ik heb foto’s laten maken van oud en nieuw werk (dankjewel Hannah van Herk) en ik heb een website laten maken (dankjewel Tinman). Ik deel mijn werk. Ik zie mijn angst onder ogen. Ik vraag en krijg feedback. Het is vaak constructief en meestal positief.
Voor alle duidelijkheid: dit is natuurlijk niet gelukt zonder frustraties, zonder periodes waarin ik geen kunst kon maken vanwege andere verplichtingen. Maar ik ben er trots op om te zeggen dat ik mijn belofte heb gehouden en dat het me heeft gemaakt tot een gelukkiger mens en – durf ik het te zeggen? Ja! – kunstenaar.
En ik kan onmogelijk de enige zijn. Dus: hoe zit het met jou? Herken jij je innerlijke criticus? Welke angsten ben jij aan het ontkennen? Welke stappen neemt jij? Ik wil dolgraag meer horen over jouw reis en hoe jij het aanpakt!
By Linda Aalders-kok June 30, 2018 - 14:23
Wat een inspirerend verhaal.
Vaak niet tevreden zijn met mijn resultaat
realiseer ik mij nu, dat ik al een poos niets meer gedaan heb met mijn creativiteit.
Het moet altijd maar wat voorstellen.
Ooit mixed media 2.0 bij jouw gedaan.
Het gedeelte eerst doen dan denken was voor mij een uitdaging… niet weten wat het gaat worden en er dan nog eens tevreden mee zijn.
Misschien ga ik hem gewoon nog een keer doen, om mijn ‘angst’ te overwinnen!
By Saskia Weishut-Snapper June 30, 2018 - 15:39
Mooi verhaal Ginni. Ik denk dat het heel herkenbaar is. Al exposeer ik regelmatig, ik heb constant mijn twijfels, bijvoorbeeld: ga ik wel met mijn tijd mee?
Veel succes in alles wat je onderneemt!
By Anne-Marie July 1, 2018 - 07:00
Thanks Ginni, for your honesty and who you are. I recognize a lot in what you say about fear or being not secure. I have already learned a lot at DIY Textile School, but know that it is just a start, and will definitely think about ways to create more time in my schedule to spend on textile art projects! Looking forward dor more inspiring classes in the future ‘Tussen de Bogen’!
By Amy Butcher August 17, 2018 - 20:30
As a fellow artist, this resonates. I think I dress up my fear in a costume of “disinterest”. So rather than being directly afraid, I am more dismissive of sharing my work as I assume no one will be particularly interested. So I don’t feel fear, but I do avoid being seen (because of ‘them’!). Even when I do allow my work out, even if it’s well received, I find it challenging to take in that response. Again, this disrupts the dialogue or the flow that happens between artist and witness, between storyteller and listener. What I try and remind myself is that you can’t really have one without the other. Love to hear about your process!
By Pamela Körner February 19, 2019 - 19:04
Hi Ginni and others,
don’t we all recognize what you describe? Maybe it makes us all to artists just because we are dealing with our fears. Be it more or sometimes less succesfull. But times can change, as you say. What made a huge difference to me was a small book from your bookcase: Art & Fear, from David Bayles and Ted Orland. It describes all the fears and hazards and philosophical/historical/social aspects of being an artist. Since then I lost my fear! Also a quote from Ann Truitt from her Daybook made me realize what artists are up to, making their art: ” The lawyer and the doctor PRACTICE their callings. The plumber and the carpenter KNOW what they will be called upon to do. They do not have to spin their work out of themselves, discover its laws, and then present themselves turned inside out to the public gaze.” Noticing so many (famous) artist struggle with the same problems, I realised that it is inherent to making art itself and show art to the public and this gives me solace and the courage to go my way. In the first place I make art for myself, it is entirely my process and this will not and cannot be recognized by the people who see or visit my art. If they will like my art or not is dependent on so many more factors that are not within my influence. It makes a huge difference to me that I can now see those two aspects separated from each other. If people don’t like my art or it is not “wanted” has nothing to do with the meaning that making that piece of art meant to me nor tells it anything about what a kind of person or artist I am.