English text below
‘Het leven is wat je overkomt terwijl jij bezig bent met andere plannen maken,’ schreef John Lennon. Mijn andere plannen – dat zijn mijn kunstprojecten; en ik heb ze even op een laag pitje moeten zetten want mijn ouders hebben mij nodig. Voor wie het niet weet: ik ben Amerikaanse en mijn ouders wonen in de Verenigde Staten. Ze zijn oud en ze hebben zorg nodig. Daarvoor zijn, ook in Amerika, zorginstanties. Maar het is heel moeilijk om die vanuit Nederland te bereiken. Er zijn allerlei regels over telefonisch contact met familie. Soms mogen de zorgmanagers alleen contact onderhouden met familie in de eigen staat; familie in het buitenland is helemaal een probleem. Vanwege het tijdverschil tussen Nederland en de Verenigde Staten is het contact al lastig. Voicemails achterlaten heeft geen effect. Ze zullen – of mogen – niet zelf contact met mij opnemen, zelfs niet bij een noodgeval, zelfs niet via gratis bel-apps (vanwege de privacy-regels). Ik moet al het bellen doen. Complicerende factor is dat mijn ouders zijn gescheiden en in verschillende staten wonen, met verschillende zorgsystemen.
Daarom ben ik dit jaar al twee keer naar de VS gereisd. Om mijn vader in een goed verzorgingstehuis in Pennsylvania te krijgen en om meer zorg te organiseren voor mijn moeder in Florida. Dat is gelukt, maar het was stressvol. Het is dan moeilijk om de motivatie en de energie te vinden om kunst te maken. Het gebrek aan ruimte voor creativiteit speelt overigens niet alleen in mijn hoofd, maar ook fysiek: bij DIY wordt nu overdag vaak les gegeven, dus ik kan mijn eigen spullen daar niet zomaar laten liggen. Mijn grotere creatieve projecten staan ingepakt te wachten tot er weer plek voor hen is. De kleinere projecten liggen ‘s avonds hoopvol naast mij op de bank terwijl ik bel met zorgmanagers in de Verenigde Staten. Ik haal makkelijker energie uit een eind fietsen, een wandeling, en af en toe uitslapen. Dat is dan maar even zo!
Maar ik spreek dus uit ervaring als ik zeg: probeer een werkplek te vinden waar je je projecten in het volle zicht houdt. Dat maakt het makkelijker om er weer aan te gaan werken… mits je je daar dan niet elke keer als je ze ziet, daar schuldig over gaat voelen! Want schuldgevoel leidt tot niets. Maar het staat als een paal boven water: kunstprojecten die opgeborgen zijn, zijn dan letterlijk uit zicht, worden moeilijker weer opgepakt en kunnen ook makkelijk vergeten worden.
Tussen droom en daad stond ook een heel praktisch bezwaar in de weg: bij DIY is de elektra aangepast, zodat we nu meer haardrogers, heatguns, strijkijzers en waspotten (voor batik) kunnen gebruiken. Dat bleek een flinke en kostbare klus; de elektricien is er een paar weken mee bezig geweest. Maar we hebben er met de nieuwe cursussen en workshops wel echt profijt van. (Als je wilt weten, welke dat zijn, maar nog niet geabonneerd bent op onze Nieuwsbrief met cursussen en plannen, kun je dat hier doen.)
Hoewel mijn creatieve proces zich nog niet op in het atelier kan uiten, begint het in mijn hoofd en aantekenboek gelukkig wel weer wat te borrelen. En er zijn ook leuke nieuwe dingen. De Concullega’s – het samenwerkingsverband waarvan ik deel uitmaak – is uitgebreid met inspirerende kunstenaar: Aimee Vlam. We hebben plannen in Leiden Textielfestival om te exposeren en ik heb er alle vertrouwen in dat het wel weer goedkomt. Wat het leven ook brengt, het helpt om geregeld een paar keer diep adem te halen en door te gaan met andere plannen maken – en uitvoeren. Dat wens ik mij toe, en jou ook! Enne… als je jouw ervaringen wilt delen met het oppakken van de creatieve draad hoor ik graag van je!
Ginni