English text below
Covid-19 heeft alles op zijn kop gezet. Er zitten heel veel zorgelijke kanten aan, voor de samenleving en voor individuele mensen. Ook ik vind het zwaar; emotioneel – mijn ouders vallen in de risicogroep, ze zijn bejaard, hun gezondheid is fragiel en ze wonen in structureel belaste instellingen – en economisch – bij DIY kunnen we door de lockdown geen workshops meer geven. Hoe moet het nu verder met mij, met ons, met de wereld?
Toch heeft elk nadeel weer een voordeel. Ik ben apetrots ik op mijn eerste video, zelf gemaakt met i-movie. En we hebben nu ook een eerste online cursus – iets wat ik al jaren wilde, maar nooit tijd voor had. Ook heb ik eindelijk ‘Zoom’ geïnstalleerd voor de online-ontmoetingen met de Textile Art studenten. Dat is de beste manier om bij de les te blijven als je die les niet fysiek kunt geven! En daarnaast ben ik natuurlijk voortdurend lessen aan het plannen – en plannen en herplannen…
Opeens was daar ook meer tijd voor mijn eigen kunst – het afmaken van oud werk, beginnen aan nieuwe projecten. En natuurlijk thuis alle meubels weer eens verzetten! Dat omvat ook het leeghalen van oude kasten, alles opnieuw inrichten en een über-grondige voorjaarsschoonmaak, waarschijnlijk net als iedereen die nu aan huis gebonden is. Alles blinkt weer, geen stofnest meer te bekennen, zelfs niet in de donkerste hoeken. Verdorie, dat voelt goed!
Ik mis mijn aquajogging lessen, maar nu het warmer en zonniger wordt wandel ik meer in de parken, maak ik met mijn partner flinke fietstochten en genieten we van de zon, de frisse lucht en vogeltjes. En ik moet bekennen dat ik in jaren niet zoveel televisie heb gekeken! ‘Project Runway’ bijvoorbeeld, en straks hopelijk de Great British Sewing Bee, afgewisseld met wat serieuzer werk – documentaires over andere delen van de wereld en ontzettend veel over Covid-19. Wat eigenlijk niets meer zou moeten zijn dan de naam van een ruimteschip in een sci-fi serie. Was het dat maar…
En lezen! Ik heb net ‘Becoming’ van Michele Obama uit. Ik heb bewondering voor haar steun aan Barack, en het was fascinerend om te lezen hoe ze toch probeerde een min of meer normaal gezinsleven in het Witte Huis te leiden. Hoe ze ambassadeur werd in haar strijd voor gezonde voeding voor kinderen, en hoe ze jonge zwarte Amerikanen hielp – in het algemeen en ook in de politiek. Nu ben ik begonnen aan Factory Girls, een al wat ouder maar tijdloos boek, geschreven door Leslie Chang, over jChinese meisjes die in fabrieken gaan werken. Te leren hoe hun leven eruit zien en waar ze van dromen. Het is fantastisch om te kunnen leren over het leven van andere mensen in onze ‘global economy’. En tegelijkertijd probeer ik juist steeds meer lokaal en regionale producten te kopen, om onze samenleving hier en nu te steunen. Hoe zal de wereld er straks uitzien? Gaan we leren van deze ramp? Wordt het beter, creatiever, rustiger, met aandacht voor het hier en nu? Ik hoop het.
Maar nu eerst: een fietstocht en een wandeling. Het is buiten weer een prachtige lentedag. Wat ga jij doen vandaag om blij te worden?